Schuilen voor de cycloon

Dinsdag 15 september                 Kyparissi

Het is maar de vraag of er met deze wind en onrustige golfslag aangelegd kan worden aan de kleine open kade in de baai van Kyparissi. Er ligt al een schip, dat we herkennen van eerdere havens. Niemand aanwezig, dus moeten we weer alleen aanleggen. De open ligging nodigt uit te gaan snorkelen naar het strand aan de overkant. Het anker ligt te diep om te kunnen zien of het goed ligt.

Woensdag 16 september            Kyparissi

Het begint duidelijk te worden dat er een heuse tropische cycloon op Griekenland afkomt. Een zeldzaam fenomeen in deze omgeving. Hij is onderweg ten zuiden van het Italiaanse Sicilië en zou rond het weekend huis gaan houden ergens op de Peloponesos. Wij bevinden ons aan de oostkust daarvan. Onduidelijk is wat de cycloon gaat doen nadat het aan land komt. De verschillende weermodellen in mijn telefoon-apps geven elk een andere uitkomst. De hamvraag is, welke haven - op een dag varen afstand - geeft de minste last of biedt een veilig heenkomen. In principe zijn we onderweg naar het zuiden, maar ik neem ook het terugvaren naar bijvoorbeeld het noordelijke Navplion of voor anker gaan bij Porto Chéli aan de overkant, in overweging. Alle alternatieven lijken evenzeer last te kunnen krijgen van het zware weer. Ik loop langs een paar schepen om te horen wat hun strategie is. Een ervaren Belgische schipper, met wie ik al eerder sprak, kent omgeving goed, en stelt dat mijn idee - de plaats Monemvasia- redelijk veilig kan zijn, mits je aan de binnenkant van het kleine haventje ligt. Mijn besluit valt. En hoe eerder we er zijn hoe beter de kans op een goede spot in het haventje.

Donderdag 17 september           Monemvasia

In de loop van de ochtend varen de paar schepen, waarmee we de vorige dag nog contact hadden,weg. Ieder maakt zijn eigen afwegingen en gaat zijns weegs, elk in een andere windrichting. Wij gooien als laatste de trossen los en hobbelen zuidwaarts met een redelijke windje pal achter. Omdat we geen tijd willen verliezen slaan we één haventje op ons verlanglijst over. Een romantische ankerplek in een natuurlijke inham naast een dorpje landinwaarts. Dat komt een andere keer.

De aanloop van Monavista is adembenemend. Tijdens het naar beneden halen van de zeilen komen we dicht langs het schiereiland - een enorme rots met een middeleeuws dorp. Veel kerken en kloosters met op de top, een ruïne van een kasteel. Vanaf het water zien we geen levend wezen, wat het geheel spookachtig maakt.
De pier blijkt al vol met schepen, maar niets weerhoud ons - met het anker uit - de achterkant van Iskra tussen de vissersbootjes te leggen. Even later krijgen we nog buren, een gezellig Duits stel met een zware motorzeiler. Al snel is er overleg hoe we van elkaars schepen gebruik kunnen maken bij het - met de extra lijnen - klaarmaken voor de storm.

Vrijdag 18 september                   Monemvasia

Na het tanken van diesel - vanuit een langsrijdende tankauto - en het kopen van gas, ga ik zoeken naar een waterkraan, want onze 200 liter tank is bijna leeg. Die kraan is te ver weg voor de slang. Met behulp van een 30 liter waterkan achter op de fiets en een hevel-slang gaat het ook. Jammer dat onze mooie vuldop te water gaat. Het is zo helder in de haven dat ik de dop 5 meter diep zie liggen. Te diep om te duiken. Een grote kurk voor noodsituaties biedt uitkomst.
We fietsen over een soort dijk naar de middeleeuwse stad op het schiereiland en genieten van een lange wandeling door de kleine straatjes. Op een oude foto was te zien dat die dijk vroeger een brug met boogjes was, met een ophaalgedeelte en een stevige toegangstoren. Daar kwam je als vijand niet zomaar langs.  We komen moe terug en zien dat mensen vanaf de schepen in het water turen. Er zwemt zowaar een echtpaar schildpadden in het haventje. Die komen daar omdat ze verwend worden door de lokale vissers. Een prachtig gezicht als de beesten met 1 meter doorsnede langs onze ankerlijn zwemmen. Het beeld heeft iets van gehandicapte snorkelaars.

Inmiddels zijn op sociale media de beelden te zien van de ravage die is ontstaan door de cycloon op de ionische eilanden. Schepen zijn losgeslagen en op de kant gezet of gezonken, overstromingen op het land. Wij krijgen niet de cycloon zelf over ons heen, maar het beeld is zorgelijk.

Zaterdag 19 september                               Monemvasia

Vanmiddag gaat hier de beer los. De voorspelling is 40 knopen wind. Toch wat gespannen ben ik bezig met verbeteringen aan onze lijnen. Ik zet ook mijn langste lijn naar de wal van de kade naast ons, waarmee ik de druk op het anker verlicht.
De regen komt met bakken uit de lucht en stroomt als een rivier door de straten van het dorp. Om verder ‘in de stemming’ te komen geeft ieders telefoon een alert voor het slechte weer. In het Grieks én Engels: deuren dicht, binnen blijven, bij overstroming hogere gedeelten opzoeken. Wij zijn er klaar voor! ….. hoop ik. ’s Nachts slaap ik aangekleed op de bank om elk uur even kijken. Het gaat goed. In de nacht waait het rond de 7 bft. Een uitschieter naar 8 bft maakt dat ik van de bank op de harde kajuitvloer rol.

Zondag 20 september                  Monemvasia

In de loop van de morgen wordt de wind allengs iets rustiger, maar een forse golfslag blijft de haven binnenlopen. De schippers ontmoeten  elkaar op de kade op. Ik ga op een van de schepen de reistips uitwisselen. Gezellig, maar scheepsbezoek blijft in deze tijd - corona technisch - ongemakkelijk aanvoelen.

Maandag 21 september               Nisos Elafonisos

We kijken het vanochtend met de wind even aan, maar de kriebel om weer verder te varen is sterk. Ik reken uit dat rond middaguur vertrek best moet kunnen. Anker op, zwaaien naar de andere schepen, en we zeilen richting het zuidelijkste punt van de Peloponesos. Er staat een prachtige halve wind en de golfhoogte is goed te doen . Na een vlot stukje varen zetten we het ronden we de kaap in met een gijp, die we voor de veiligheid met een 'stormrondje' doen. We genieten van  uniek stukje natuur. Tegen mijn verwachting kunnen we blijven zeilen tot aan de beoogde ankerbaai zuid van het eilandje Elafonisos. Blauw doorschijnend water en een wit strand. We zien hier nu eens geen taveernes en bars, zodat we fantaseren over een onbewoond eiland. De paar scheepjes en de enkele badgast denken we even weg.

Dinsdag 22 september                 Gytheon

Het voorlopige plan is medio oktober terug te zijn bij de winterhaven bij Preveza. Er is dus genoeg tijd om de inhammen van dit ruige deel van Peloponesos te ontdekken.

Bij het ophalen van het anker maak ik me zorgen dat het anker tussen de vele rotsen blijft steken. Met 5 meter diepte is dat een big problem. Maar het gaat goed. ik neem me voor vaker de ‘neuringlijn’ op het anker aan te klikken. Daarmee trek je deze achterwaarts op.

Al eerder gaven medereiziger aan dat we Gytheon niet zouden moeten missen. Bij het aanleggen worden we geholpen door een zichzelf benoemde havenmeester, die daar uiteraard een bedragje voor wil hebben. Gytheon is inderdaad een fraai plaatsje. Maar eerst ga ik aan de slag met onderhoud en reparatie van het gaskooktoestel en alle slangen. Sinds een dag komt er van achter uit het toestel af en toe een steekvlam. Een vriendelijke winkelier helpt bij het maken van nieuwe slangen met gebruik van de oude koppelingen. En er is een hulplijn met zoon Roeland  voor het bedenken van verdere oplossingen.