De Baskische kust en oversteek Royan

30 mrt tot 17 april          Laredo: scheepsonderhoud en bezoek Bilbao

De reis van Midwoud naar de boot begint niet lekker. Wij staan verwachtingsvol 07.00 voor ons huis, maar de bestelde taxi komt niet. Administratief is er iets niet goed gegaan. Gelukkig ziet onze buurvrouw Brenda kans ons nog op tijd bij het treinstation te brengen.
Voor het vervoeren van de zware scheepspullen gebruiken we een, bij de kringloop gekochte ‘wegwerpkoffer’. We hadden het kunnen weten, maar al snel  begeven de wieltjes het en moeten we ons toch een breuk sjouwen.   

Deze winter is ons schip in het water blijven liggen. Als we arriveren ziet het geheel er goed uit. Echter, al snel komen we er achter dat er veel (regen)water onder de planken ligt. We pompen er 80 liter uit en maken alles weer droog. Veel van het water komt - denken wij - via de (doorsteek)mast. Ik maak contact met een ‘rigger’ in Bilbao, maar die vindt het te moeilijk deze mast er af te halen en weer waterdicht te maken. Tijdens een van de vele regenbuien vandaag inspecteer ik de boot verder en komt het echte lek boven water. Een van de reling-scepters zit geheel los. Na deze reparatie, nieuwe schroefdraad en verse kit, kijk ik meteen alle 9 scepters goed na.

De boot wordt op kant gehesen voor het schoonspuiten, nadere inspectie en het aanbrengen van anti-aangroei verf. Met de geleende bouwsteiger en de polijstmachine wordt de blauwe romp weer glimmend gemaakt. Een keer vliegt de poetsmachine uit mijn hand, waarbij ik de schouder bezeer. Het werken wordt daardoor wel zwaarder.

Onze Belgische steigergenoot gaat met zijn auto naar de grootgrutter en biedt ons aan mee te rijden. Op die manier kunnen we de zware voorraden, zoals melk, bier, wijn, water etc. aanvullen.

Terug in het water gaan de zeilen en accessoires er op en zijn er nog vele onderhoudswerkjes. Een kraan die lekt, (licht)knopjes die niet werken, zonnepanelen die geen stroom geven, de bilgepomp die de geest geeft, de bijboot die lek is, de stootwillen die wat lucht nodig hebben. Tussendoor gaat de duik-cilinder op de rug mee naar het duik centrum, waar hij wordt gevuld. Dan zijn we klaar voor eventuele onderwater-calamiteiten.
Enfin, we houden ons lekker bezig, met ondertussen veel ironisch commentaar van onze aardige Zweedse buren. Als hij ziet dat we weer met de motor bezig zijn zegt hij niet zonder zelfspot dat wij zeker zo’n ‘Volvo f*cking Penta’ hebben.

Tussen het werken door maken we tijd vrij voor een bezoek aan het mooie Bilbao. Met de bus zijn we er in korte tijd. De eerste dag is het er een drukke, feestelijke boel, omdat de plaatselijke voetbalclub voor het eerst in 40 jaar weer landskampioen is. Wij vallen op, als enigen niet in de clubkleuren. Niemand heeft tijd voor musea, dus kunnen wij bij de entree van het bekende Gugenheim zo doorlopen. Met de kabelbaan ging het naar een prachtig stads-uitzicht. In de ‘Afrikaanse wijk’ bestellen we een sfeervolle Marokkaanse tajine schotel.

Een ander uitstapje is naar het nabij gelegen vissersdorp Santona. De fietstocht gaat deels over het strand waar een kleine ferry ons de rivier overzet samen met een groepje Santiago de Compostella – wandelaars.

Een van de internet-scheeps-bestellingen betreft een nieuw gasfornuis, waarvan we niet weten of, en wanneer, deze geleverd wordt. Om het nog spannender te maken krijgen we berichten dat het afleveradres niet zou kloppen. Eindelijk, op dinsdag 16 april staat het pakket in de kuip. Als blijkt, dat met een relatief kleine verbouwing het veel grotere 3-pits-toestel precies past (en werkt!) kunnen wij ons geluk niet op. De afgelopen tijd deden we het met alleen de kleine gaspit, waar Maria evengoed toch prima maaltijden mee wist te maken.

Wo 17 april        valse start

We gaan onderweg, maar zien en horen al snel dat de motor te weinig koelwater produceert. Terug in de haven bestel ik een professional die redelijk snel het euvel constateert en het benodigde onderdeel bestelt.

do 18 en 19 april             Op naar Bermeo

Begin van de volgende middag stapt een trotse monteur met het nieuwe onderdeel aan boord. Hij heeft het ongevraagd vanochtend in de groene volvo-kleur gespoten. Na montage blijkt het probleem nog niet te zijn opgelost. De monteurs kijken mij aan. Ik zou, toen de boot nog op de kant stond, de inlaat niet voldoende schoon hebben geprikt. Geestelijk bereid ik me voor in duiktenue te gaan, voor onderwaterwerk, maar het lukt de motorman al van binnenuit het probleem op te lossen. Hij haalt op de bodem de slang los en weet er een dwarse schelp uit los te wurmen. En ja, het koelwater kan weer naar hartenlust stromen!

Het is al laat in de middag dat we dan echt vertrekken. Na 6 uur varen arriveren we ’s avonds in Bermeo. Onderweg proberen we contact te maken met de haven, maar die geeft geen sjoege. De eerste schrik is dat de in de almanak beloofde passanten-steigers er niet liggen. Dan maar illegaal aanleggen in de motorboothaven voor privé houders. Een ligplaatshouder komt die vertelt dat wij hier echt niet mogen zijn. Hij begrijpt mijn argument dat ik niet aan de onrustige getijde-kade met scherpe kokkels ga liggen en hij wenst ons veel geluk met woeste vissers die morgenochtend uitvaren. Het blijkt mee te vallen. Met vriendelijk kijken en een ‘buen dia’ (motto is ‘smile and wave’) horen we geen onvertogen woord. De steigerpoort blijkt wel hermetisch afgesloten, zodat we plan B in stelling brengen: met de bijboot 100 meter verder naar een trap aan de kade roeien. Op deze wijze kunnen we dit bijzonder leuke plaatsje toch bekijken en blijven we nog een extra dag voor een prachtig treintochtje langs de rivierdelta naar het historische Guernica.

Za 20 en zo 21 april        Lekeitio

Ver in de middag varen we het aardige dorp Lekeitio binnen. Wederom een marina waar nauwelijks oog is voor passanten. Van de twee bezoekersplekken is eentje over, eigenlijk bedoeld voor schepen tot 10 (!) meter. De capitanerie is al dicht dit weekend. Dus weer geen sleutel, elektriciteit of water. Een vriendelijke marina-bewoner, die ik help bij het aanleggen, wijst ons op een truc om - als we terugkomen - van buitenaf de poort open te maken. Maria bedenkt dat met een verfrol-houder we door het hek de knop kunnen indrukken. Wij zijn niet voor een gaatje te vangen.

Ma 22 april                        Mutriku

Tegen ons principe gaan we - uit ergernis - niet langer wachten op een eventuele havenmeester en vertrekken vroeg uit Lekeitio voor een kort stukje varen naar Mutriku. Wederom een alleraardigst plaatsje. De enige lege plek voor passanten is voor ons en we vragen ons af hoe dat langs deze kust in de zomerdrukte hier is. We zien nu dan wel al vlot een vriendelijke havenbaas bij de boot staan, die ons welkom heet. Het fraaie dorp ligt op een steile helling, maar de wandel-uitdaging gaan wij graag aan.

Di 23 en wo 24  april       Zumaia

De dag begint met zware regenbuien. Als de lucht weer opklaart gaat de tocht verder richting Zumaia. Dat doen we een dag eerder dan gepland, wegens rustige wind, teneinde geen risico te lopen bij de aanloop van de lastige haveningang. Binnenlopen met stevige noordenwind wordt afgeraden. Bovendien moet er, zoals bij de meeste havens hier, voldoende getijdewater staat.
De fietsen kunnen op de kant en we verkennen de omgeving. De Baskische kust is hier op zijn mooist met oa. uitzonderlijk mooie ‘platte’ rotsen, flysch genoemd. Miljoenen jaren oud.
We hebben nog een etentje tegoed wegens onze recente trouwdag (45 jaar), maar de restaurants zijn nog niet, of heel laat, open. Ook hier staat de horeca nog in de winterstand. Bij de pizzeria zijn we welkom!

Do 25 t/m za 27 april      San Sebastian

Het culturele en gastronomische (pintxos, tapas) hoogtepunt voor deze kust is wellicht toch wel San Sebastian. Ook de aanloop is spectaculair. Met een boogje ronden we een mini eiland, varen de  grote kalme baai in en zoeken in een hoge kademuur het gaatje waarachter zich de haven bevindt. Een haven dat tevens het hart is van de oude stad. Dan wordt het spannend. Wederom een haven met slechts een passantenplek. Bij de capitanerie wordt zuinig gekeken op mijn vraag hier een paar dagen te kunnen blijven. Komend weekend is er een 420-kampioenschap en alle ruimte is eigenlijk nodig voor de volgboten. Op het telefoontje met de hoogste in rang volgt een positief bericht. Een geluksmomentje, hoewel mij wel het gevoel bekruipt dat wij, nota bene het enige jacht dat deze maand hier langs de kust vaart, elke haven op de knietjes moeten danken.

Zo  28 april         De oversteek

Er zijn hierna nog enkele havens langs deze kust die de moeite waard zijn, maar ik kijk naar de opties voor een goede oversteek naar de eerste Franse haven Royan. Het is een tocht van 150 mijl en circa 27 uur. Belangrijk is een gunstige wind en een goed tijdstip voor de aanloop (beetje daglicht, stroming, getijdewater). Er moet in principe rondom een groot militair oefenterrein worden gevaren, maar dat hoeft niet in het weekend. Dat bespaart 15 mijl. Het besluit is te vertrekken op deze zondag ochtend 05.00 uur.

De eerste uren is er geen wind, maar gaandeweg doet het grootzeil steeds meer zijn werk.  De motor kan uit. We genieten van een grote groep dolfijnen die met ons meezwemt. Op de marifoon volg ik een verzoek van een Engelsman voor advies bij het binnenvaren in de Arcachon delta. Tot zijn schrik krijgt hij te horen dat hij met zijn zeiljacht niet geacht wordt daar te komen en dat hij een nacht door moet varen naar andere havens. ik meen hem door de marifoon te horen knarsetanden.
De duisternis valt, de navigatielampen gaan aan, de schipper zet zijn hoofdlampje op. Binnen zet Maria de pizza’s in de nieuwe oven. Deze nacht is het genieten van een fraaie sterrenhemel.
Wij dreigen iets te vroeg, nog in het donker, bij de ‘passe sud’ te zijn (de ingang  van de rivier naar Bordeaux) en besluiten het laatste uur ‘op de handrem’ alleen op de fok te varen.

Ma 29 arpril t/m do 2 mei      Royan

Om 08.15 leggen we de boot aan langs de daarvoor bedoelde steiger. Ik loop gelijk met de medewerkers het havengebouw in. In het meldings-gesprek merk ik pas dat hoofd wat zompiger werkt na een nacht zonder slaap. Mijn frans komt er niet vlot uit. Terug op de boot is het genieten van een ontbijt, douche en 4 uur tevreden slaap.

Ik merk al een tijdje dat de accu’s relatief snel op zijn en spreek een elektricien aan die we op het haventerrein tegenkomen. Deze heeft geen tijd en werkt alleen voor professionele boten. Dan maar zelf aan de slag. Bij de plaatselijke watersportwinkel kan een accu-kwaliteit-meter worden geleend. De accu’s zouden OK zijn.
De stad is, buiten een moderne betonnen kathedraal, niet heel interessant. In de oorlog was het plaatsje gebombardeerd. Op de fiets verkennen we de kust met fraaie rotsformaties en daartussen paalwoningen voor de visserij. Een vriendelijke lokale figuur die gekleed is als een stadsheraut wijst ons de paadjes die we zelf niet hadden gevonden.

Het is nu wachten op een goed moment voor de volgende stap, de 50 mijl naar La Rochelle. Tijd het eerste blog van dit seizoen te maken.