Naar Griekenland

Woensdag 24 april 

We ruilen in de middag Dubrovnik marina in voor een matige ankerplek 3 mijl verderop.  We liggen in 15 meter diepte met gebruik van alle 50 meter ketting. De stevigheid, met deze anker hoek, is maar net genoeg voor een eventuele plaatselijk storm van 40 knoop die hier plotseling kan staan.  Ik spreek een zeer jonge Engelsman die al een maand in die baai ligt voor het opknappen van zijn oude tweemaster, met het doel er samen met zijn vriendin de wereld mee te gaan omzeilen.

Donderdag 25 april

Terug naar de zeehaven van Dubrovnik om onze zeilvrienden Geert en Margreet op te halen. We leggen voor het doorbrengen van de nacht aan op de steiger waar we eerder waren weggestuurd.

Vrijdag 26 april

10 mijl verder ligt Cavtat, het laatste dorp van Kroatië. Een sfeervol dorp.  We liggen als enige langs een lange kade en maken ons vrolijk over het feit dat er hier aparte mensen gaan over de inning van de aanleggelden, het water en de elektriciteit.
We gaan hierna de internationale wateren op en plakken de uit Nederland meegebrachte letters van onze eigen thuishaven ‘Andijk’ op de spiegel. Ta ta, een belangrijk moment, waarmee ik definitief door havenmeesters en omstanders als eigenaar wordt gezien. Prompt staat er een jong gezin uit Hoorn op de kade, die het wel leuk vindt contact te maken met andere west-friezen.
We vinden in de middag tijd voor het onderhoud van 6 lieren, met veel vet, WD40 en siliconenspray. Een dankbaar werkje, want het aantrekken van de zeilen en de vallen gaat zo een stuk soepeler.

Het hoofdplan is de komende week over te steken naar het Griekse Corfu, via Italië. Het varen langs de kust van Montenegro en Albanië wil ik vermijden. Teveel papierwerk en mogelijk minder veilig.

Zaterdag 27 april, Italië, Brindisi

Het vertrek is bij de eerste licht om 05.30. De afstand naar de overkant is 120 zeemijl. Eerste deel  staat de motor bij, maar dan gaat het los. Een goede wind brengt ons met 8 m/u in de goede richting. Het laatste deel gaat het weer op de motor en om 01.00 ’s nachts draaien we om pieren. In het donker lopen we Brindisi binnen. Ik aan stuur met tablet in de hand. Geert op de boeg, hetgeen ons nog net behoedt voor een aanvaring met een onverlichte ton. Eenmaal in de binnenhaven lijkt het even of we een Romeinse haven van 2000 jaar geleden binnenvaren: tempels, pilaren. Eerst proberen we bij de plaatselijke jachtclub, maar na te zijn aangelegd worden we weggestuurd. Moet die man niet in zijn bed liggen! Plan B is veel beter: aan de stadskade en ontvangst met Italiaanse zwier. Een biertje op de goede afloop.

Zondag 28 april Brindisi

We worden wakker gemaakt met fraaie Franse chansons en gitaarspel van de buurvrouw.
Als we het mooie stadje verkennen blijkt het kasteel dat we ’s nachts al zagen niet te bezichtigen.
Elke havenmeester komt zich persoonlijk voorstellen en vraagt hem te laten weten als er iets is. Wij hebben teveel maffia-films gezien en fantaseren dat ze nog iets van ons willen. Protectiegeld? Maar nee, ze zijn gewoon heel servicegericht.

Maandag 29 april Italië, Otranto

De harde wind ’s middags willen we voor te zijn en we gaan ver voor zonsopgang weer op weg. Het blaast al stevig als we Otranto binnen gaan. De paar publieke ligplaatsen zijn bezet, dus proberen het bij de lokale verenigingen. Kansloos worden we weggestuurd, hoewel we dan nog wel boodschappen mogen doen, voordat we in de baai het anker gaan uitgooien. We lopen het stadje binnen met rondom een unieke burcht, en wanen ons in de middeleeuwen.
Als we - met uitzicht op de hoge stadsmuren - voor anker liggen, zien we in de havenmonding een motorbootje door motorstoring in de problemen raken. Het terug peddelen met nog harde wind gaat moeizaam. Terwijl een meisje driftig met haar telefoon bezig blijft neemt de jongeman in het bootje de beslissing het koude water in te gaan met de boot op sleeptouw. Vanuit de haven is er geen enkele beweging  tot hulp te zien, dus halen wij het anker op om het stelletje naar de kant te slepen. De goede daad wordt  geapprecieerd. In de kuip fantaseren hoe het verder zou gaan met dit stel.

Dinsdag 30 april, een tussenstop

De 50 mijlen naar ons eerste Griekse eiland Othonoi moet geheel op de motor. In de ankerbaai is het druk met een flottielje tupperwareschepen. Als we eenmaal vastliggen genieten we van het uitzicht over het nieuwe water, de Ionische zee.

Woensdag 1 mei,

In de middag arriveren we in Kerkyra op Corfu. Vanuit de haven lopen we dwars door het oude fort naar de prachtige stad. In een van de gebouwen van het fort oefent een pianist op een lastig klassiek stuk. We blijven luisteren. 

Donderdag 2 mei. Griekse papieren

Ik ga er vroeg uit om de papieren voor het varen in Griekenland te regelen. Met in de rugzak alle scheeps- en identiteitspapieren op de fiets naar de havenpolitie. In het oude gebouw een strenge mevrouw in uniform. De vooraf gedownloade en ingevulde papieren kan ik weg doen. Ik krijg nieuwe om weer in te vullen. Classic! Daarna moet ik mij vervoegen in het gemeentehuis aan de andere kant van de stad voor het betalen van de belasting. In een lelijk groot gebouw ben ik een tijd aan het zoeken voordat ik het juiste loket heb. De kantoorsfeer is er een van 50 jaar geleden: muffe lucht, overal stapels papier en losse ordners, kapotte tafels, laaghangende peertjes. Wel ‘moderne’ gaatjesprinters bijeengehouden met cellotape. Daarna - met de kwitantie in de knuistjes - terugfietsen naar de havenpolitie om de inmiddels opgemaakte papieren in ontvangst te nemen. Een forse meevaller is dat de Grieken door invoeringsproblemen – die al 4 jaar spelen – nog niet de nieuwe dure belasting voor watersporters kunnen innen.

We steken over naar het plaatje Igoumenitsa op het vaste land, waar alle veerboten naar Corfu vertrekken, en gaan daar op een sfeervolle plek voor anker.

Vrijdag 3 mei ankeren in Lygia cove

Eerst nog illegaal aanleggen in de ferryhaven voor het doen van boodschappen. Daarna zeilen we naar een nieuwe goed beschutte ankerbaai. Onderweg een wonderlijk bouwsel, een kruising tussen een kampement en terras, op de punt van een landtong. 

Zaterdag 4 mei, terug naar Corfu Kerkyra

Het plan voor nieuw haventje moeten we wijzigen. We zouden daar - met de komende harde wind vanmiddag - aan lager wal liggen. Terug naar Corfu-stad. We  liggen dit keer in de stadshaven. Geen faciliteiten, maar wel gratis, zoals later blijkt. We liggen zo wel dicht bij een winkel voor scheepsbenodigdheden. Ik ben erg blij met de nieuwe dikke pilot voor de Griekse wateren, de reserve motorfilters en een lierhandel die een paar dagen geleden overboord sprong.

Zondag 5 mei, een ligdag

De buurman vertrekt. Hij begint zijn ankerketting in te halen, maar dan blijkt dat onze ketting over die van hem loopt. Snel maak ik ook los. De boel zit inmiddels al helemaal in elkaar. Met twee schepen liggen we redelijk stuurloos met de achtersteven akelig dicht bij de rotsen van de golfbreker. Voorop proberen de bemanningen de boel te klaren. De kluwe blijkt nog groter te zijn met nóg een ketting van 2 schepen verder. Na een tijd met veel luide communicatie komen we los, met een kleine schade aan de boeg en leerpunten voor de toekomst.
’s middags wijden we aan een lastig werkje, het onderhoud van de sleetjes op het grootzeil aan de mast. De kleine glij-kogels hebben de neiging weg te springen. De toiletdeur wordt met houtlijm onder handen genomen en sluit nu weer als een kluis. We eindigen de dag met een etentje in de stad.

Maandag 6 mei

In alle vroegte zwaaien we Geert en Margreet uit, die na een stuk meevaren weer naar huis vliegen. Dank voor een tijd met veel bijpraten, mooie oversteken, de gulle lach en hulp bij de klussen.